Syndrom Kenelowy - Bernenski Pies Pasterski i Pinczer Miniaturowy

"Na świecie nie ma lepszego psychiatry od szczeniaka liżącego cię po twarzy" - Ben Williams
Hodowla Mocne Góralki
Hodowla Mocne Góralki
Przejdź do treści

Syndrom kenelowy (syndrom pozbawienia bodźców w okresie szczenięcym)
Zaburzenie to jest spowodowane zbyt małą ilością lub brakiem bodźców w środowisku, w jakim rozwija się szczenię podczas jego pierwszych 12 tygodni życia. Występuje przede wszystkim u psów pochodzących z dużych hodowli, gdzie szczenięta wychowują się w kojcach, odizolowane od reszty świata.

Można wyróżnić trzy stadia tej choroby.

Pierwsze stadium nazywane jest fobią ontogeniczną. W tym stadium, pies nie toleruje różnego rodzaju bodźców, takich jak hałas, huk, samochody, rowery, dzieci, obcy ludzie, dźwięk telefonu, itp. Bodźce te wywołują u psa atak paniki, ucieczki, próby ukrycia się, lub reakcje agresji ze strachu lub rozdrażnienia. W miarę rozwoju choroby, liczba bodźców wywołujących tego typu zachowania rośnie. Z czasem pies nie chce wychodzić na spacery, załatwia się w mieszkaniu.

Drugie stadium syndromu kenelowego nazywane jest lękiem kenelowym. W tym stadium zachowanie psa jest całkowicie zmienione. Przybiera on często postawę ciała "badawczą" (kończyny złączone razem, szyja wyciągnięta, uszy postawione, ogon podkulony pod siebie) lub "wyczekującą" (uszy postawione, ogon podkulony, pies stoi bez ruchu). Podczas posiłków pies również zachowuje się w sposób charakterystyczny: je bardzo szybko, gwałtownie, z niepokojem, zwykle nocą. Każda zmiana w otoczeniu psa, każdy nowy przedmiot pojawiający się w domu lub ogrodzie, powodują przyjęcie postawy "wyczekującej" lub reakcję paniki. Czasem występuje u psa nadmierny apetyt lub nadmierne pragnienie, lub uszkodzenia ciała spowodowane nadmiernym wylizywaniem się i wygryzaniem (dotyczy to zwykle łap, ogona, zadu, itp.). U suk występować mogą zaburzenia płciowe, np. ciąża urojona, opóźnienie wystąpienia pierwszej cieczki, itp.

Trzecie stadium to stadium depresji. Pies przestaje interesować się otoczeniem, nie bawi się. Całymi dniami leży w kącie, ale nie śpi. Jeśli zaśnie, jego sen jest niespokojny, pies często się budzi, zdarza się, że załatwia swoje potrzeby fizjologiczne przez sen. Posiłki spożywa tylko nocą, często wygryza się i wylizuje nadmiernie powodując rany na swoim ciele.

Stadium pierwsze nie zawsze musi przejść w stadium drugie choroby. Może również przekształcić się w stan lękowy lub nadmierną agresywność.

Szanse na wyleczenie zależą od stadium choroby (im wyższe stadium tym trudniej wyleczyć psa) i wieku psa, w jakim rozpoczęto terapię. Odpowiednia terapia behawioralna połączona z terapiami energetycznymi (homeopatia, masaż, etc.) daje duże szanse na całkowite lub prawie całkowite wyleczenie.

Opracowanie materiału - Psychoterapia psów; mgr inż. Joanna Kosińska, specjalistka psychologii zwierząt
Źródło: zoopsycholog.republika.pl

Wróć do spisu treści