Dysplazja stawów - Bernenski Pies Pasterski i Pinczer Miniaturowy

"Na świecie nie ma lepszego psychiatry od szczeniaka liżącego cię po twarzy" - Ben Williams
Hodowla Mocne Góralki
Hodowla Mocne Góralki
Przejdź do treści
Dysplazja stawu biodrowego jest chorobą o podłożu genetycznym, choć czynniki środowiskowe również mogą wpływać na jej powstawanie. Występuje głównie u psów dużych ras. Ogólnie można określić to schorzenie jako niedopasowanie i rozluźnienie poszczególnych elementów stawu. Cały proces rozwija się powoli od momentu, gdy pies zacznie chodzić. Wrażliwe powierzchnie kości i chrząstek niedopasowanego stawu ocierają się o siebie i łatwo ulegają uszkodzeniu. Powoduje to silny ból i trudności w poruszaniu się. Z czasem w stawie rozwija się artroza i następują zmiany zwyrodnieniowe.
Przyczyna
Nie ulega wątpliwości, że dziedziczność jest jednym z czynników wpływających na rozwój dyplazji. Proces przekazywania dysplazji przebiega poligenicznie, czyli jest zdeterminowany przez wiele rożnych genów. Na podstawie statystyk prowadzonych przez kluby ras na Zachodzie stopień dziedziczności dysplazji ocenia się dziś na 25-50%. W porównaniu do innych cech dziedzicznych jest to bardzo wysoki wskaźnik. Kłopot w tym, że proces dziedziczenia tej choroby nie został jeszcze w pełni zbadany. Zdarza się, ze dysplazja pojawia sie u szczeniąt pochodzących od zdrowych rodziców, którzy sa nosicielami recesywnych genów. Wpływ na szybkość rozwoju choroby ma tez sposób żywienia i intensywność ćwiczeń fizycznych. Nadmiar wapnia i białka w pożywieniu szczenięcia powoduje szybki wzrost, co jest zbyt dużym obciążeniem dla stawu. Im wolniej pies rośnie, tym łatwiej staw dopasowuje się do masy ciała. Zbyt duży wysiłek fizyczny i zbyt długie spacery młodego psa w fazie wzrostu wzmagają urazy w obrębie stawu.
Objawy
Objawy dysplazji mogą pojawić się w każdym wieku. Najbardziej typowe to:
- Trudności z wstawaniem i kładzeniem się;
- Ból i sztywny chód po dłuższym odpoczynku;
- Chwiejny i nierówny ruch tylnych kończyn;
- Wyraźne kulenie przy chodzeniu;
- Lekkie ciągnięcie jednej lub obu tylnych kończyn;
- Bieg na "zajączka", gdy pies odbija się jednocześnie z obu tylnych kończyn;
- Problemy z wchodzeniem po schodach;
- Problemy w wskakiwaniem do auta;
- Problemy z poruszaniem się po większym wysiłku;
- Bieg z wygiętym grzbietem (przerzucanie ciężaru ciała z tylnych kończyn na przednie);
- Szybkie męczenie się;
- Niechęć do intensywnego ruchu i do zabawy;
- Nasilanie się dolegliwości przy zimnej, wilgotnej pogodzie.
Rozpoznanie
Rozpoznanie dysplazji jest możliwe na podstawie prześwietlenia stawów i badania ortopedycznego. Zdjęcia RTG powinny być wykonywane w narkozie. Narkoza jest konieczna do pełnego rozluźnienia mięsni i prawidłowego ułożenia badanego psa. Prześwietlenie najlepiej zrobić u lekarza wyspecjalizowanego w tym kierunku, gdyż jakość zdjęć jest kluczowa dla diagnozy. Leczenie zależy od tego, w jakim wieku choroba została wykryta, a także od stopnia zmian zwyrodnieniowych w stawie. W przypadku niewielkich zmian stosuje się leczenie zachowawcze, w poważniejszych przypadkach konieczna jest operacja. Optymalny dla badania profilaktycznego wiek psa (biorąc pod uwagę miarodajność wyniku) to 2-3 lata. Jednak ze względów wystawowo-hodowlanych badanie to przeprowadza się już od 15 miesiąca życia, a w razie wątpliwości (wynik B) powtarza się je po 24 miesiącu. Niektórzy (m.in. Orthopedic Foundation for Animals) odradzają prześwietlanie suk w czasie cieczki, ponieważ hormony płciowe mają też wpływ na połączenia kostne i wynik badania może być trochę gorszy. Objawy nie zawsze korespondują z rozpoznanym radiologicznie stopniem dysplazji, niektóre psy ze stwierdzona dysplazja mogą funkcjonować całkiem normalnie. Z tego względu ważne jest profilaktyczne badanie w kierunku dysplazji wszystkich suk i reproduktorów przeznaczonych do hodowli.
Zapobieganie
Kojarząc ze sobą wolnych od dysplazji rodziców ( HD A1, HD A2) mamy duże prawdopodobieństwo, ze urodzone szczenięta będą zdrowe. Jeżeli dziadkowie tez byli pod tym względem bez zarzutu, szanse na zdrowe potomstwo dodatkowo wzrastają. Zawsze jednak istnieje minimalne ryzyko, ze nawet po zdrowych rodzicach urodzi się potomek z dysplazją, gdyż jest to choroba uwarunkowana przez wiele rożnych genów (przekazywana poligenicznie). Jednak częstotliwość jej występowania może być znacznie ograniczona przez odpowiedzialny i właściwy dobór par hodowlanych. Nawet najlepsza opieka i żywienie nie może całkowicie zapobiec wystąpieniu dysplazji u szczenięcia, jeśli odziedziczyło ją po rodzicach. Dlatego bardzo ważną rzeczą jest, aby upewnić się, czy są oni wolni od dysplazji. Hodowca powinien udostępnić Ci do wglądu wyniki prześwietleń. Idealne stawy uzyskają ocenę A. Co prawda w Polsce przepisy nie wymagają prześwietleń ridgebacków, lecz każdy odpowiedzialny hodowca powinien je wykonać. Psy z rozpoznaną dysplazją nie powinny być rozmnażane. Profilaktyka powinna również obejmować sposób żywienia. Na rynku sporo jest karm przeznaczonych specjalnie dla dużych ras. Mają one odpowiednio zbilansowane składniki. Przykład: Eukanuba Puppy&Junior Large Breed, Hill's CanineGrowth Large Breed, Pedigree Advance Large Breed, Royal Canine Maxi Junior. Również kontrolowanie wysiłku fizycznego psa zmniejszy obciążenie stawów.

Klasyfikacja FCI, obowiązująca w Polsce od 1993 r.:

A - stawy biodrowe normalne
B - stawy biodrowe prawie normalne
C - dysplazja lekka
D - dysplazja umiarkowana
E - dysplazja ciężka

Dysplazja stawów łokciowych

Dysplazja stawu łokciowego, podobnie jak biodrowego, jest chorobą dziedziczną. Występuje głównie u psów dużych ras. Na skutek zaburzeń w rozwoju stawu, jego chrząstki mają tendencje do oddzielania się od kości.
Występują wtedy razem lub oddzielnie, trzy procesy: Niezrośnięcie wyrostka łokciowego dodatkowego (UAP) - do 6 miesiąca, wyrostek łokciowy dodatkowy powinien połączyć się z resztą kości. Jeśli do tego nie dojdzie, fragment kości będzie się poruszać i uwierać wewnątrz stawu, powodujac zapalenie stawu i silny ból. Osteochondroza stawu łokciowego (OCD) - oddzielenie wyrostka dziobiastego kości łokciowej (FCP, tzw. Processus Coronideus). OCD to oderwanie się fragmentu kłykcia kości ramiennej, natomiast FCP, to oderwanie się małego wyrostka od kości łokciowej. Te wolne fragmenty kości poruszają się, powodując zapalenie stawu i silny ból.
Objawy
Klasycznym objawem dysplazji łokciowej, jest kulenie przedniej łapy. Pies trzyma ją w górze i stara się jej nie używać. Czasami pies kuleje tylko po dużym wysiłku.
Rozpoznanie
Rozpoznanie dysplazji odbywa się na podstawie prześwietlenia stawów. Zdjęcia RTG wykonuje się w narkozie. Jest to konieczne, aby odpowiednio rozluźnić mięśnie psa i prawidłowo ułożyć go do badania. Prześwietlenie najlepiej zrobić u lekarza wyspecjalizowanego w tym kierunku, gdyż rozpoznanie zależy także od jakości zdjęć. Najlepiej wykonać je dla obu stawów, gdyż choroba najczęściej rozwija się jednocześnie w obu łapach. Leczenie polega na operacyjnym usunięciu wolnych kawałków kości. W przypadku zaawansowanej choroby może wystąpić konieczność amputacji łapki.
Zapobieganie
Nie można całkowicie zapobiec pojawieniu się dysplazji u szczenięcia, jeżeli dziedziczy ją po rodzicach. Dlatego bardzo ważną rzeczą jest, aby upewnić się czy są oni wolni od dysplazji. Hodowca powinien udostępnić Ci do wglądu wyniki prześwietleń. Idealne stawy łokciowe uzyskają ocenę A lub 0/0. Co prawda w Polsce przepisy nie wymagają prześwietleń ridgebacków, lecz każdy odpowiedzialny hodowca powinien je wykonać.
Psy z rozpoznana dysplazja nie powinny być rozmnażane. Profilaktyka powinna również obejmować sposób żywienia. Na rynku sporo jest karm przeznaczonych specjalnie dla dużych ras. Mają one odpowiednio zbilansowane składniki.
Przykład: Eukanuba Puppy&Junior Large Breed, Hill's CanineGrowth Large Breed, Pedigree Advance Large Breed, Royal Canine Maxi Junior.


Wróć do spisu treści